Review: Mafia 3

Mafia 3, uitgebracht in 2016 door Hangar 13, was een van de meest verwachte titels van het jaar. Als derde deel in de Mafia-serie had het grote schoenen te vullen, na het door critici geprezen Mafia 2. De game beloofde een meeslepende ervaring in een opnieuw bedacht New Orleans, compleet met een meeslepend verhaal en dezelfde filmische kwaliteit die zijn voorgangers zo geliefd maakte. Hoewel Mafia 3 op bepaalde gebieden schittert, schiet het op andere gebieden tekort en voldoet het uiteindelijk niet aan de hoge verwachtingen die Mafia 2 schept. In deze recensie duiken we in de aspecten van Mafia 3 die werkten, die niet werkten en hoe het zich verhoudt tot zijn voorganger.

Grafische vormgeving: een mengelmoes

Een van de meest consistent geprezen aspecten van Mafia 3 zijn de graphics. De game bevat een levendige en sfeervolle weergave van New Bordeaux, een fictieve versie van New Orleans in de late jaren 60. De aandacht voor detail in de omgeving is prijzenswaardig, met de verschillende wijken van de stad tot leven gebracht door nauwkeurig ontwerp. De lichteffecten, vooral tijdens de dag-nachtcycli, voegen een laag realisme toe en de reflecties op natte oppervlakken na een regenbui zijn bijzonder opvallend.

Karaktermodellen zijn goed gemaakt, waarbij de hoofdpersonages de meeste aandacht krijgen. De gezichtsanimaties tijdens cutscenes, hoewel niet baanbrekend, brengen effectief emotie over en voegen diepte toe aan het verhaal. Echter, niet alles is perfect op grafisch gebied. Ondanks het indrukwekkende omgevingsontwerp zijn er opvallende inconsistenties in textuurkwaliteit en kunnen incidentele pop-in-problemen de immersie verstoren. Daarnaast heeft de game last van technische storingen, zoals belichtingsbugs en framerate-drops, met name op consoles.

Gameplay: Een stap terug

Waar Mafia 3 het meest struikelt, is in de gameplay. Hoewel de game probeert een meeslepende open-world-ervaring te bieden, trapt het in de valkuil van herhaling. De gameplay-loop bestaat uit het overnemen van districten door een reeks vergelijkbare missies te voltooien: vijanden elimineren, informanten ondervragen en rackets uitschakelen. Deze formule wordt al snel eentonig, waardoor de spanning en betrokkenheid die een open-world-game zou moeten bieden, verloren gaan.

De gevechtsmechanica is functioneel, maar mist de verfijning die je in andere third-person shooters ziet. Het op dekking gebaseerde schieten is bruikbaar, maar het AI-gedrag is vaak voorspelbaar, waardoor ontmoetingen minder uitdagend en meer als een klusje aanvoelen. De rijmechanica, hoewel toereikend, heeft niet het gewicht en de responsiviteit die de voertuigbesturing van Mafia 2 zo bevredigend maakte. De politieachtervolging, ooit een spannend aspect van de serie, is nu gemakkelijk te ontvluchten en mist de spanning die spelers zouden verwachten.

Een ander significant gebrek is het progressiesysteem van de game. Mafia 3 probeert een strategisch element te integreren door spelers toe te staan veroverde districten toe te wijzen aan hun underbosses, die elk verschillende beloningen bieden. Dit systeem mist echter diepgang en voelt uiteindelijk inconsequent, omdat het de gameplay of verhaaluitkomsten niet significant verandert.

Onderdompeling: Sterke start, zwakke finish

Mafia 3 excelleert in het creëren van een gevoel van onderdompeling, althans in het begin. De openingsuren van de game behoren tot de sterkste en introduceren spelers bij Lincoln Clay, een Vietnamoorlogveteraan die terugkeert naar zijn geboorteplaats New Bordeaux en ontdekt dat zijn wereld op zijn kop staat. Het verhaal begint met een knal, vol intense emoties, rijke karakterontwikkeling en een sterk gevoel voor plaats en tijd. De setting, een raciaal geladen Louisiana uit 1968, is rijp voor storytelling en de game schuwt het niet om moeilijke thema's als racisme, verraad en wraak aan te pakken.

Helaas begint de meeslepende kwaliteit van het spel af te nemen naarmate het verhaal vordert. Het verhaal, dat begint als een strak geweven wraakverhaal, begint uit elkaar te vallen naarmate de focus van het spel verschuift naar repetitieve missiestructuren en een overbelast plot. Het emotionele gewicht dat het spel in de beginuren opbouwt, verdwijnt geleidelijk, waardoor spelers aan het einde losgekoppeld raken van het verhaal en de personages.

Bovendien voelt de gamewereld, hoewel prachtig vormgegeven, vaak levenloos aan. De NPC-interacties zijn minimaal en de stad mist, ondanks de visuele rijkdom, de dynamische energie die je ziet in andere open-world games zoals Grand Theft Auto V of zelfs Mafia 2. Dit gebrek aan levendigheid doet afbreuk aan het gevoel van onderdompeling van de speler, waardoor New Bordeaux meer aanvoelt als een decor dan als een levende, ademende wereld.

Vergelijking met Mafia 2: een opmerkelijke downgrade

Vergeleken met Mafia 2 voelt Mafia 3 als een significante downgrade op verschillende vlakken. Mafia 2, ondanks dat het een kleinere en meer lineaire game was, excelleerde in het leveren van een gerichte en gepolijste ervaring. Het verhaal was strak vormgegeven, de gameplay-mechanica was solide en de wereld, hoewel niet zo uitgebreid als die van Mafia 3, voelde levendig en responsief aan op de acties van de speler.

De rijmechanica van Mafia 2 werd met name geprezen om hun realisme, met voertuigen die met een gevoel van gewicht en authenticiteit bestuurden dat Mafia 3 mist. Bovendien waren de missievariatie en het tempo van Mafia 2 veel beter, waardoor de gameplay nooit repetitief of langdradig aanvoelde.

Misschien wel het meest teleurstellend is dat het verhaal van Mafia 3, hoewel ambitieus, niet dezelfde impact heeft als dat van Mafia 2. Het verhaal van Vito Scaletta was een goed verteld, karaktergedreven verhaal dat nog lang na de aftiteling bij spelers bleef hangen. Daarentegen verliest het verhaal van Mafia 3, ondanks de sterke start, momentum en levert het niet dezelfde emotionele beloning op.