“The Last Guardian” is het nieuwste avonturenspel van de makers van “Ik" En "Schaduw van de Kolossus“. Na bijna een decennium is de titel is eindelijk vrijgegeven op PlayStation 4 met een episch verhaal over ontdekking en kameraadschap. Bekijk mijn volledige recensie van een van de meest verwachte games aller tijden.
The Last Guardian, oorspronkelijk in 2007 onthuld als PlayStation 3-exclusief, maakte een turbulente ontwikkelingscyclus door. De game van de Japanse studio Team Ico, onder leiding van een visionaire directeur Fumito Ueda, kreeg te maken met meerdere vertragingen en werd zelfs uitgeroepen geannuleerd in 2014.
Na de annulering werd de titel nieuw leven ingeblazen tijdens Sony's E3 2015-persconferentie – het grootste podium in de gamingwereld. Velen betwijfelden of het project het zou overleven, aangezien het de console waarvoor het ontworpen was, al had overleefd. Maar geloof het of niet: The Last Guardian is er eindelijk.
Het verhaal gaat over een jonge jongen en zijn gigantische, mythische metgezel met de bijnaam "TricoSamen gaan ze op reis om de geheimen van een mysterieuze wereld te ontdekken, waarbij ze hun onverwachte band op de proef stellen.
Mechanisch gezien draait het spel volledig om de interactie tussen de twee. In eerste instantie moet de jongen Trico's vertrouwen winnen door middel van zachte gebaren. Naarmate hun band sterker wordt, leert de jongen Trico dingen zoals springen, hurken en eten.
De kern van de gameplay bestaat uit ingewikkeld ontworpen puzzels en obstakels. Hun teamwerk wordt constant op de proef gesteld: beiden moeten samen nadenken om hun strategieën correct uit te voeren.
Terwijl de jongen bijvoorbeeld aan een hendel boven op een toren trekt, staat Trico eronder om zijn val te verzachten. Het is echt indrukwekkend om te zien hoe door spelers bestuurde en door AI bestuurde personages zo naadloos samenwerken.
Met andere woorden, The Last Guardian is in wezen een masterclass in exploratie. Hoewel Trico af en toe boze stenen ridders afweert, vecht de jongen nooit rechtstreeks: hij blijft een strategische partner die achter de schermen opereert.
Trico's AI is over het algemeen solide, maar kan haperen. Soms loopt hij vast en weet hij niet goed hoe hij verder moet – zelfs na herhaalde commando's. Meestal moet je zijn aandacht trekken en naar een voorwerp wijzen voordat hij gehoorzaamt.
Toch voelt dit 'onjuiste' gedrag soms opzettelijk aan – net als het trainen van een pas geadopteerd dier. Trico's leercurve is vergelijkbaar met die van Agro in Shadow of the Colossus: geleidelijk en met veel geduld.
Gezien de bijna tienjarige geschiedenis van het spel zijn er kleine technische beperkingen te verwachten: licht wazige texturen, subtiele belichtings- en reflectie-effecten en beperkte details in personages en omgevingen.
Toch is de artistieke richting vlekkeloos, die Ueda's reputatie waarmaakt met adembenemende levels die in het geheugen gegrift staan. De visuele stijl doet denken aan Shadow of the Colossus, maar is geoptimaliseerd voor huidige hardware – compleet met HDR-ondersteuning voor rijkere kleuren.
Zoals verwacht wordt het avontuur gedragen door een prachtige orkestrale soundtrack. Afgezien van de roep van de jongen en de zware voetstappen van Trico is de wereld grotendeels stil, wat het gevoel van isolement versterkt.
Uitspraak
- Grafisch
- Interface
- Vermaak
- Spelverloop
- Functies
Samenvatting
“The Last Guardian“ is een tijdloos werk, een spel dat zelfs na negen turbulente jaren nog steeds relevant is dankzij de sterke emotionele aantrekkingskracht die het op de speler uitoefent.
De titel blinkt niet uit door de gameplay, laat staan door de geavanceerde graphics: het maakt de diepe band tussen zulke verschillende vrienden gewoonweg bijzonder. Te midden van zoveel actiegames op de markt is dit een ervaring die eindelijk harten kan raken.
