Review: Tetris Effect Connected

Ik ontdekte voor het eerst Tetris Effect: Connected Begin 2021, toen het nog comfortabel in de Xbox Game Pass-bibliotheek zat. "Het is Tetris - hoe anders kan het zijn?" dacht ik, terwijl ik me voorbereidde op een snelle nostalgische hit voor het slapengaan. Drie hypnotiserende uren later keek ik met grote ogen en een koptelefoon op, ervan overtuigd dat ik zojuist de meest transformerende versie van Alexey Pajitnovs klassieke puzzel had gespeeld sinds het PlayStation Juan-tijdperk.

De game verliet Game Pass in april 2023 en is nu alleen nog te downloaden als betaalde download, maar er is niets veranderd aan mijn nachtelijke ritueel: lichten gedimd, volume omhoog, stukken die neerregenen in perfect ritme met muziek die synchroon lijkt te ademen met mijn hartslag. Na honderden sessies op console, pc en – nog geestverruimender – VR, hier is waarom ik geloof Tetris Effect: Connected is een must voor iedereen die denkt dat hij of zij al “alles gezien” heeft in het puzzelgenre.

Een symfonie van beeld en geluid

Ontwikkelaar Enhance Games, onder leiding van synesthesie-evangelist Tetsuya Mizuguchi (de creatieve geest achter Rez En Lumines), benaderde Tetris met één gedurfde opdracht: verander elke druppel en rotatie in een instrument in een levend muziekstuk. Die belofte manifesteert zich zodra je je eerste regel uitspeelt. Zachte drops activeren shufflende hihatsamples; een snelle T-spin laat een echoënde synth-steek horen; scorevermenigvuldigende Tetrises zetten stervormige akkoorden in werking die door het kleurenpalet van een podium rimpelen. Het eindresultaat is minder "een nieuwe Tetris-skin" en meer "participatief licht- en geluidsconcert". Zelfs in draagbare modus op een handheld-pc voelt het levend aan; zet een goede gesloten koptelefoon op en de buitenwereld verdwijnt volledig.

Visueel design versterkt dat gevoel van immersie. Het ene moment stapel je neontetromino's op elkaar onder gloeiende kwallen in een middernachtelijke oceaan, het volgende suis je door een nevel vol sterrenbeelden terwijl koorstemmen om je heen aanzwellen. Deeltjeseffecten dragen bij aan elk muzikaal hoogtepunt, elk zo perfect getimed dat het scherm lijkt te synchroniseren met het ritme dat in je borst pulseert. Het is alsof de iconische monochrome blokken uit 1989 zijn geëvolueerd tot levende, ademende organismen.

De genadeslag is echter virtual reality. In VR torent elk achtergrondelement boven en onder uit, waardoor het speelveld een zwevende-in-de-ruimte-kwaliteit krijgt die screenshots niet kunnen vastleggen. Walvissen van sterrenlicht glijden zo dichtbij dat het voelt alsof je je hand uitsteekt en hun vinnen schampt. De klassieke "Tetris-zone", waar je perifere zicht wegvalt, wordt letterlijk: het hele universum versmalt tot een lichtgevende bron van vallende vormen en een soundtrack die je omringt als warm water.

Journey Mode: Het album dat je met je handen speelt

Reismodus is het kloppende hart van het pakket: een zorgvuldig samengestelde set van zo'n drie dozijn stages, aan elkaar genaaid als tracks op een elektronisch conceptalbum. Het tempo is weloverwogen. De eerste levels ontvouwen zich op een meditatieve snelheid van 1.0, waardoor nieuwe spelers kunnen acclimatiseren terwijl zachte melodieën ebben en vloeien. Een half uur later stapel je op razende tempo's, drum-'n-basritmes die je naar de marathonlopersfocus duwen. Toch voelt het nooit zweepslagscherp aan, omdat elke overgang – tempo, kleurenpalet, zelfs de vorm van de tetromino-matrix – een muzikale rode draad volgt.

Wat me echter steeds weer opnieuw laat kijken, is de dynamische moeilijkheidsgraad van de game. Strakke plays en opeenvolgende Tetrises verhogen subtiel de snelheid en complexiteit, en voegen extra percussielagen of vocale harmonieën toe als sonische beloning. Maak een slordige mis-drop en de muziek verdunt, de snelheid daalt en je krijgt een adempauze. Dat reactieve scoresysteem verandert elke run in een op maat gemaakte remix. Na tientallen voltooiingen merk ik nog steeds nieuwe bloei: een verborgen baslijn die opduikt wanneer ik een perfecte clear aaneenrijg, een plotselinge kooraanzwelling wanneer het Zone-mechanisme mijn line clear naar mythische hoogten tilt.

Over de Zone: door de meter te vullen kun je de tijd stilzetten, stukken laten vallen zonder vooruitgang te boeken en opeenvolgende combo's maken die tellen nadat de klok opnieuw is gestart. In eerste instantie lijkt het een flitsende paniekknop, maar al snel ontstaat er een diepere strategie – Zone wordt gebruikt als een offensieve scoremachine of als een reddingsboei op het laatste moment tijdens sprints op 20-snelheid. Het is de meest gedurfde mechanische toevoeging die de serie ooit heeft gezien, maar het past zo natuurlijk in de flow dat terugkeren naar vanille Tetris bijna sober aanvoelt.

Verbonden: coöperatieve chaos en competitieve spanning

Wanneer Aangesloten sloot zich aan bij het origineel Tetris-effect In 2020 was het niet zomaar een ondertitel, het was een missieverklaring. Het vlaggenschip, de coöp voor drie spelers, zet jou en twee vreemden (of vrienden) in tegen AI-"bazen". Elke speler beheert zijn of haar eigen speelveld totdat een gedeelde meter vol is; dan smelten jullie matrices samen tot een enorm groot gemeenschappelijk speelveld waar iedereen om de beurt blokken laat vallen. Het is opwindend om drie geesten T-spins te zien coördineren op één speelveld, en de triomfantelijke, oorverdovende beloning wanneer je de levensbalk van een baas verbrijzelt, verveelt nooit.

Concurrerende opties breiden het pakket verder uit. Zone Battle combineert klassieke één-op-één trash-line warfare met de tijdstilstaande Zone-mechanica, waardoor wedstrijden veranderen in hectische heen-en-weer momentumwisselingen. Standard Score Attack en Classic Score Attack (die moderne verfijningen zoals het vasthouden van stukken uitschakelt) voldoen aan puristen die op jacht zijn naar persoonlijke records. Dankzij rollback-achtige netcode lopen mijn trans-Atlantische wedstrijden zelden vast; vaker is mijn ondergang een verkeerd getimede flick, niet lag.

Multiplayer is niet de belangrijkste reden waarom ik van games hou. Tetris-effect, maar zijn aanwezigheid heeft mijn obsessie verlengd. Na het voltooien van de hoogste moeilijkheidsgraad van de Journey-modus, wordt het najagen van klassementsglorie in Score Attack of het coördineren van zone-opruimingen met vrienden een nieuw konijnenhol.

Muziek: Het kloppende hart van het spel

Albums met gamemuziek komen zelden in mijn Spotify-rotatie terecht, maar Tetris-effectDe soundtrack is een vaste waarde sinds die eerste run in 2021. "Connected (Yours Forever)" combineert gospelachtige vocalen met pulserende housebeats tot het laatste refrein ontploft met een regen van perfecte clears. "Flames" combineert flamenco-handgeklap met cyberpunkgitaarriffs, waarbij het tempo gelijk opgaat met de snelheidsmeter. Dan is er "So They Say", een dromerig slaapliedje dat de normaal gesproken hectische marathon van 150 regels op de een of andere manier verandert in een moment van gelukzalige focus.

Cruciaal is dat deze tracks interactief zijn. De ritmetrack begint misschien spaarzaam, maar je rotaties en zachte drops zorgen voor percussieve accenten, waardoor je een partnerschap aangaat met de componist. Na een tijdje stop je met "luisteren" en begin je te "spelen", waarbij je reageert op cues zoals een improviserende pianist dat zou doen.

Prestaties, toegankelijkheid en technische verfijning

Onder de motorkap is de game net zo strak als de graphics. Op de Xbox Series S en X blijft de game een vlekkeloze 60 fps halen bij 4K (op de Series S een dynamische 1440p die zelden daalt). Mijn mid-tier Ryzen-laptop haalt zonder problemen 144 fps bij 1080p. VR-rendering, of het nu via Meta Quest Link of Valve Index is, zorgt voor een soepele framepacing, zelfs terwijl confettistormen het scherm bombarderen.

Enhance heeft ook genereuze toegankelijkheidsopties ingebouwd: deeltjesmodi met verminderde intensiteit, kleurenblindpaletten, helderheidsregelaars voor lichtgevoeligheid en volledige herindeling van knoppen. Voor een game die zo visueel intens is, zorgen deze tools ervoor dat er veel minder spelers achterblijven, en ik heb het aanbevolen aan vrienden die normaal gesproken worstelen met sensorische overbelasting.

De Game Pass Exit: een deur verliezen maar een langer leven krijgen

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik het gemak van Tetris-effectDe Game Pass-dagen van 's. Ontdekking verliep soepel; vrienden konden spontaan meedoen aan coöp. Toen de samenwerking in april 2023 afliep, ontstond er online gerucht over de vraag of de game zou verdwijnen zonder die abonnementsaandacht. Mijn ervaring suggereert het tegenovergestelde. Ja, de spelersgroep daalde een maand lang, maar degenen die overbleven, zijn levenslange spelers: spelers met hoge vaardigheden, toegewijde coöp-teams en nieuwe kopers die de game tijdens de seizoensuitverkoop hebben gekocht. Lobby's vullen zich nog steeds op piekuren en de scores op het scorebord blijven wekelijks stijgen.

Belangrijker nog, door de game volledig te bezitten, heb ik me bevrijd van abonnementsverloop. Het is dat eeuwige digitale album in mijn kast geworden – alsDonkere kant van de maan ofSoort van blauw—klaar wanneer de stemming toeslaat, onafhankelijk van licentiekalenders.

Kleine kritiekpunten in een overigens uitstekend pakket

Geen enkel meesterwerk is perfect, dus hier zijn een paar oneffenheden:

• Moeilijkheidspieken in de late gameHet laatste deel van de Journey-modus op Expert kan in een halve fase van "spannend" naar "slopend" gaan. Nieuwkomers kunnen afhaken zonder te beseffen dat er ook lagere moeilijkheidsgraden bestaan.
• Online bevolking buiten de spitsAls je doordeweeks 's ochtends inlogt, houd dan rekening met af en toe wachttijden voor Score Attack of Zone Battle. Een cross-platform matchmakingfilter zou handig zijn.
• KruisprogressieklovenPersoonlijke records blijven per platform gescheiden, dus mijn Steam-records verschijnen niet op mijn Xbox-profiel. In een tijdperk van uniforme cloudopslag is dit een vreemde omissie.

Maar geen van deze kleine dingetjes doet afbreuk aan de glans van de kernlus.