Review: Crash Team Racing Nitro-Fueled

Met de groeiende trend van game-remasters kunnen we zonder twijfel beginnen met te zeggen dat deze recensie niet exclusief is voor de huidige generatie consoles. Toch blijft het vandaag de dag een bepalende trend, aangezien vrijwel elke grote gamefabrikant een van zijn oude titels nieuw leven heeft ingeblazen voor moderne hardware. Vanaf de officiële lancering tot nu heb ik vele uren doorgebracht met het spelen van Crash Team Racing Nitro-Fueled, en in deze analyse vertel ik je of het de moeite waard is om te kopen en je te verdiepen in het nieuwste avontuur van 's werelds beroemdste buideldier!

Aanvankelijk konden maar weinig bedrijven en ontwikkelaars zo'n getrouwheid en intensiteit nabootsen als Activision de laatste tijd heeft laten zien. Onlangs presenteerden ze een complete revisie van twee klassieke collecties: Crash Bandicoot en de Spyro Collection. In de praktijk was het niet zomaar een game – het was een volledig vernieuwde trilogie met volledig geremasterde graphics en licht verbeterde gameplay.

Gezien dat niveau van uitmuntendheid was het logisch dat Crash Team Racing een enorme hype zou genereren. De verwachtingen werden waargemaakt en we hebben opnieuw een game die aanvoelt als een gloednieuwe creatie. Voor een doorgewinterde gamer zoals ik is het een unieke sensatie om een PlayStation One-klassieker opnieuw te beleven met die frisse plasticgeur wanneer je de deksel van de console opent. Deze game heeft een enorme indruk achtergelaten op mijn jeugd, toen ik vroeger op mijn PlayStation 1 Slim speelde met mijn moeder en vrienden.

Een ander zeer belangrijk aspect om te noemen zijn de verbeteringen in de gameplay, met name wat betreft de framerate. Op de PlayStation One (PS1) was dromen van 60 frames per seconde pure fantasie; op de huidige consoles draait de game precies zo.

Mijn ervaring op de Xbox One X was dat de game soepel liep, zelfs met veel elementen op het scherm – iets wat normaal gesproken tot een daling van de FPS zou leiden. Houd er rekening mee dat ik in 4K-resolutie speelde. De besturing voelt ook iets vloeiender aan dan in de originele versie – je merkt het aan verschillende manoeuvres om verborgen letters te verzamelen of sluiproutes in de baan te nemen.

Voor nieuwere spelers is de grafische revisie het eerste wat opvalt. Crash Team Racing Nitro‑Fueled geeft een frisse look zonder zijn essentie te verliezen: het is alsof je je stoffige auto uit de jaren 90 grondig hebt gewassen en gepoetst.

Toch biedt de game een intensere omgeving met zeer gedetailleerde elementen die interactief aanvoelen. Hetzelfde geldt voor de personages, die nu gedetailleerder zijn dan een wirwar van polygonen met scherpe ellebogen.

Voor nieuwkomers in Crash Bandicoot heb ik een aanbeveling voor een aantal unieke mechanismen van Team Racing. De springknop, wanneer je kart een flinke hoogte bereikt, vult een turbometer waarmee je met absurde snelheden kunt wegschieten.

Je moet dus goed op je timing letten, ook al voelt het in het begin wat vreemd. Hetzelfde geldt voor het beroemde driftmechanisme, dat veel voorkomt in racegames. Het beheersen van het driften verbetert niet alleen je rijgedrag, maar kan je ook een snelheidsvoordeel opleveren.

Een andere belangrijke toevoeging aan Crash Team Racing Nitro‑Fueled is de mogelijkheid om karts en personages aan te passen, vooral in de online modus. Naast de eerder genoemde klassieke modellen kun je racen met verschillende versies van Crash en andere personages. Deze veranderingen zijn echter puur cosmetisch; geen van allen levert ze een gameplayvoordeel op.

In de PS1-tijd was online multiplayer een verre droom; nu kun je vrienden en willekeurige tegenstanders verzamelen in leuke wedstrijden in verschillende modi, van standaardraces tot kleine competities. Bij de lancering waren de verbindingen verschrikkelijk, met hoge latency en bugs, maar de ontwikkelaars hebben de meeste problemen binnen een paar uur opgelost.