Review: Aaero 2

Aaero 2 promised to be the next evolution of a rhythm shooter I’ve admired for years—but after spending several hours with it, I’ve come to a simple conclusion: it doesn’t really feel like a sequel. It looks better, sounds sharper, and yes, it still has that intense gameplay core, but Aaero 2 doesn’t bring the major changes or improvements that I was genuinely hoping for.

Laten we beginnen met de positieve punten. Grafisch is Aaero 2 verbluffend. De omgevingen zijn gedetailleerder, de lichteffecten zijn scherper en de productiekwaliteit is duidelijk verbeterd ten opzichte van de eerste game. Visueel is het een van die sequels waarvan je meteen merkt dat er veel aandacht is besteed aan het verbeteren van de ervaring. De game ziet er prachtig uit en speelt fantastisch. De vijandelijke modellen, de bazen en zelfs de achtergrondeffecten tijdens de muziek zijn allemaal meeslepender en dramatischer. Het versterkt echt het gevoel van de synchronisatie van beeld en geluid op een meer filmische manier.

Maar daar houdt de grote sprong op. De gameplay zelf? In principe hetzelfde. Je rijdt nog steeds op het lint, ontwijkt nog steeds, vergrendelt nog steeds en schiet op de beat. Dat is niet erg – de kerngameplay van Aaero is fantastisch. Het probleem is dat Aaero 2 niet veel doet om die basis uit te breiden of te ontwikkelen. Het voelt meer als een gepolijste remaster dan als een gedurfde nieuwe stap voorwaarts. Er zijn een paar kleine aanpassingen in moeilijkheidsgraad en tempo, maar niets dat de formule opnieuw uitvindt. Als je de eerste game net zo hebt gespeeld als ik, zal Aaero 2 ongelooflijk vertrouwd aanvoelen, soms bijna té vertrouwd.

De nieuwe nummers in Aaero 2 volgen dezelfde genrethema's als voorheen: volop drum-'n-bass, dubstep en elektronische beats die perfect bij de gameplay passen. Ze zijn goed. Ze passen. Maar dat is het ook: ze passen. Niets is echt omver te blazen of zorgt ervoor dat je steeds hetzelfde level opnieuw speelt, puur en alleen omdat je van de muziek houdt. Dat was iets wat de eerste game wel had: nummers die je meteen grepen. In Aaero 2 merkte ik dat ik van nummer naar nummer zapte zonder een sterke muzikale band te ontwikkelen. Voor een ritmegame is dat een beetje teleurstellend.

And let’s talk about the tutorial. It’s long. For returning players, it honestly feels unnecessary. There should’ve been an option to skip it altogether. Instead, you’re forced through a very slow and drawn-out introduction that doesn’t really offer much beyond what we already know. It’s a small detail, but it affects first impressions—especially for fans who just want to dive into the action.

De grootste gemiste kans in Aaero 2 is veruit het gebrek aan community-functiesEr is nog steeds geen ondersteuning voor Steam Workshop. Geen modtools. Geen door gebruikers gegenereerde track-editor. In een tijdperk waarin games zoals Beat Saber, American Truck Simulator en zelfs indiehits zoals Celeste sterke communities hebben opgebouwd via mods en gedeelde content, voelt Aaero 2 vastgeroest in het verleden. Dit is een van de meest ritmische genres die er zijn, en spelers zijn er dol op om het aan te passen. Het ontbreken van tools waarmee de community kan deelnemen, is een belangrijke reden waarom ik denk dat Aaero 2 het moeilijk zal hebben om lang mee te gaan.

Vergelijk het bijvoorbeeld met GTA V. Die game bestaat al meer dan tien jaar dankzij mods, roleplayservers en de creativiteit van de community. Hetzelfde geldt voor games zoals Euro Truck Simulator of zelfs The Sims. Zodra spelers de tools krijgen, verlengen ze de levensduur van de game aanzienlijk, veel verder dan de oorspronkelijke ontwikkelaars zich ooit hadden kunnen voorstellen. Met Aaero 2 is daar niets meer van over. Zodra je de hoofdcontent hebt uitgespeeld, is er niets meer dat je nog kan laten terugkomen, tenzij je op jacht bent naar een hogere score – en zelfs dan voelt het als een eenzame bezigheid.

Iets anders wat me vreemd voorkwam, was hoe ik over Aaero 2 hoorde. Er stond geen trailer in mijn YouTube-feed. Geen gepromote berichten. Geen Steam-banner of lijst met aanbevolen games. De enige reden dat ik erachter kwam dat het bestond, was omdat ik de eerste Aaero opende en een updatelogboek op de communitypagina zag. Dat was alles. Ik kreeg geen e-mail, ik zag geen buzz op sociale media – het was puur toeval. En ik volg indiegames op de voet, dus als het aan mijn aandacht ontsnapt is, heeft het zeker veel andere gemist.

Dit wijst op een marketingprobleem. Aero 2 had een betere lanceringsduw verdiend. Met verbeterde graphics en een solide bestaande fanbase had het de aandacht kunnen trekken als mensen daadwerkelijk wisten dat het beschikbaar was. Maar het voelt alsof de game stilletjes is uitgebracht, wat nooit helpt – zelfs niet als het product goed is. Vooral indiestudio's moeten manieren vinden om hun community te stimuleren en wat aandacht te trekken, en helaas heb ik dat hier niet zien gebeuren.

Laten we even teruggaan naar de gameplay. Aaero 2 voegt een paar extra elementen toe tijdens eindbaasgevechten en complexere patronen tijdens de ribbonsequenties, maar deze veranderingen zijn subtiel. Ze veranderen de ervaring niet op een betekenisvolle manier. Sterker nog, ze deden me meer denken aan uitbreidingen dan aan de evolutie van een echt vervolg. Begrijp me niet verkeerd, de gameplay is nog steeds strak, responsief en bevredigend. Maar zodra je vernieuwing verwacht, besef je dat dit meer van hetzelfde is.

Ik geloof echt dat Aaero 2 baat had gehad bij meer risico's. Wat als er online multiplayer races waren geweest met muzieknummers? Wat als er rivaliteitsgevechten of score-gebaseerde uitdagingen met vrienden waren geïntroduceerd? Wat als spelers hun favoriete nummers konden uploaden en automatisch ribbon-layouts konden genereren? Zelfs basisfuncties zoals visuele aanpassingen of vrij te spelen skins zouden extra motivatie hebben toegevoegd om terug te blijven komen.

Helaas krijgen we daar hier niets van. Er is geen reden om de ervaring te personaliseren of je eigen te maken. Het is allemaal erg ingetogen. En nogmaals, in een genre dat floreert op creativiteit en ritmegedreven vrijheid, is dat een grote beperking. Ik weet dat dit allemaal kritisch klinkt, maar dat komt omdat ik het belangrijk vind. Ik was dol op de eerste Aaero. Ik wilde dat dit een groot moment voor de franchise zou worden. Ik wilde dat het het niveau van andere genrefavorieten zou bereiken. Maar Aaero 2 speelt het veel te veilig. Het is hetzelfde gerecht, geserveerd op een mooier bord. Smaakt goed, ziet er beter uit – maar je hebt het al eerder gegeten.